Każdą wypowiedź człowieka można jakoś sklasyfikować i ubrać w mniej lub bardziej restrykcyjny schemat gatunkowy. Szczególnie, jeśli mowa o tekstach. Klasyfikacji jest wiele, niektóre zmieniają się historycznie, inne są jak skamielina, którą od czasów antyku do dziś definiuje się tak samo. Niektóre gatunki, podziały, kategorie pojawiają wraz z rozwojem pisma, cywilizacji i sposobów przekazu treści. Literaturę, szeroko pojętą, dzieli się na gatunki, wśród owych gatunków możemy wskazać przypowieść. Przypowieść jest o tyle interesująca, że swoje bezpośrednie korzenie ma w przekazach oralnych. Co to jest przypowieść? To gatunek literatury moralistyczno-dydaktycznej, innymi słowy, to utwór narracyjny o pouczającej treści, z puentą. Głównymi cechami gatunkowymi przypowieści est schematyzacja. Uproszczeniu ulega zarówno fabuła jak i konstrukcja postaci. Są one proste i powtarzalne, odnoszą się do ściśle określonych wzorców, które ułatwiają interpretacje i odbiór pouczającego przekazu. W przypowieści występuje obiektywy narrator, a przytaczane realia są poddawane rygorystycznej selekcji. Pokazywane są te fragmenty rzeczywistości, które uwypuklają morał. Postaci i zdarzenia są tylko nośnikami wartości i praw moralnych. Trudność w interpretacji może spowodować wyłącznie nagromadzenie treści alegorycznych i symbolicznych. Wymaga to przejścia od znaczenia dosłownego do znaczenia symbolicznego. Przypowieść jest charakterystyczna dla literatury chrześcijańskiej, np. Nowego testamentu oraz literatury religijnej Dalekiego Wschodu.
