Język jest specyficznym rodzajem kodu semiotycznego złożonego z znaków językowych i reguł tworzenia i łączenia znaków. Wśród znaków językowych możemy wyróżnić: fonemy, które łączą się w morfemy, które składają się na wyrazy oraz stałe zwrot i wyrażenie. Regułami łączenia i tworzenia znaków są: fonologia, morfologia i składnia. Nadrzędną funkcją języka jest komunikacja. Na język, według podziałów na podstawie kryteriów składniowych i fleksyjnych, składają się części mowy, czyli inaczej klasy wyrazów. Części mowy w języku polskim dzielą się na odmienne i nieodmienne. Odmiennymi są: rzeczownik, przymiotnik, czasownik, liczebnik, zaimek. Nieodmiennymi natomiast są; przysłówek, zaimek, przyimek, spójnik, wykrzyknik i partykuła. W każdym zdaniu oznajmującym najważniejszą funkcję, prócz rzeczownika, pełni czasownik. Co to jest czasownik? Czasownik to odmienna i samodzielna część mowy, czyli taka, która odmienia się na przypadki i taka, która nie wymaga innych wyrazów, by wypowiedź miała sens. Czasownik przedstawia dziejące się czynności i wybrane stany, tworząc w zdaniu orzeczenie. Czasowniki mogą tworzyć formy nieosobowe, czyli takie, w których nie można wskazać podmiotu. Takimi formami są, np. bezokoliczniki,imiesłowy, nieosobowe formy czasownika zakończona na -no, -to oraz nieosobowe formy czasu teraźniejszego typy: mówi się, robi się. Czasownik, w języku polskim, odmienia się przez: liczby, osoby, czasy, rodzaje, tryby oraz strony. Dzięki aspektowi jesteśmy w stanie rozróżnić, czy czynność została wykonana, czy nadal się ją wykonuje. Dzięki czasownikom możemy komunikować o działaniach i stanach.
