Jeszcze kilka lat temu nie mieliśmy zbyt dużego wpływu na to, jaką żywność kupujemy. Zaopatrywaliśmy się w to, co po prostu było dostępne w sklepach. Jako że sytuacja w naszym kraju była wtedy dużo gorsza niż obecnie, a ludzie zarabiali dużo mniej (mimo iż nawet na ten moment średnia pensja nie ma jakiejś imponującej wartości), wszyscy kupowali to, na co po prostu było ich stać. Gdyby wtedy na polski rynek ktokolwiek wprowadził eko jedzenie, najprawdopodobniej zniknęłoby ono ze sklepowych półek tak samo szybko, jak szybko by się na nich pojawiło. Obecnie sytuacja gospodarcza ludzi żyjących w naszym kraju trochę się zmieniła, a to natomiast skłania nas do wydawania coraz większych pieniędzy na produkty spożywcze. Oczekujemy od nich dużo więcej niż dawniej. Chcemy, by były nie tylko smaczne, ale też bezpieczne dla naszych organizmów i dobre dla naszego zdrowia. Przestaliśmy mieć zaufanie do producentów tworzących wyroby na skalę masową, a zaczęliśmy zaopatrywać się w mniejszych punktach, w których to znajdujemy najczęściej właśnie to ekologiczne jedzenie. Dietetycy też namawiają nas do tego, by zastępować nim tradycyjne sklepowe produkty. Teraz zaczynamy mieć wyrzuty sumienia już w momencie, gdy jemy chociażby warzywną sałatkę stworzoną z marchewek i sałaty, które nie pochodzą z ekologicznych upraw. Czy jednak to, skąd pobieramy produkty spożywcze, rzeczywiście ma aż tak duże znaczenie? Czy przypadkiem na ekologicznej żywności nie zyskują wyłącznie jej dostawcy, producenci i sprzedawcy?
Aby rozwiać te wątpliwości i odpowiedzieć sobie na zadane przed chwilą pytania, musimy dowiedzieć się, co tak naprawdę kryje się pod tym przedrostkiem „eko”? Kiedy żywność staje się ekologiczna? Kto i dlaczego decyduje o tym, że jedna marchewka może reklamować się na hasło „bio”, a druga musi być sprzedawana za kilkukrotnie niższą cenę? Otóż wbrew pozorom tym przedrostkiem eko producenci nie mogą posługiwać się tak, jak im się to tylko podoba. Miano ekologicznej żywności uzyskują jedynie te produkty, które przejdą przez szereg specjalistycznych badań i testów, a których producent udowodni, że rzeczywiście zostały wytworzone w odpowiednich i bezpiecznych warunkach. To bardzo długi i często mozolny proces. Jest on szczególnie wymagający dla samych producentów, dlatego jeśli to oni chcą tworzyć eko jedzenie, muszą najpierw sprostać odgórnie nakładanym na nich wymogom. Na każdym etapie produkcji mogą spodziewać się bowiem kontroli, a jeśli wtedy coś pójdzie nie tak i pojawią się pewne niejasności, producent niemalże całkowicie straci prawo do nazywania swoich produktów towarami eko. Można więc powiedzieć, że taka żywność jest dla nas bezpieczna, bo przechodzi przez tak wiele testów, że nie może nam w żaden sposób zagrażać. Ani nam, ani naszym dzieciom.
Czym jednak różni się eko jedzenie od „zwykłych” produktów spożywczych? Dlaczego jest od nich droższe i to nie o jakieś kilkanaście procent, a często o kilkadziesiąt czy nawet kilkaset? Po pierwsze – ekologiczna żywność to żywność naturalna. Nazywa się ją jedzeniem najwyższej jakości i to nie bez powodu. Pochodzi ona bowiem z takich upraw, w których nie wykorzystuje się żadnych chemicznych nawozów, sztucznych środków przyspieszających wzrost roślin czy jakichkolwiek innych dodatków mających poprawiać smak, zapach lub koloryt produktów. Ostatecznie więc produkt eko nie zawiera w sobie żadnych mogących nam zaszkodzić substancji. W jego składzie nie znajdziemy ani konserwantów, ani sztucznych barwników, ani substancji wzmacniających smak bądź aromat. To natura w najlepszym tego słowa znaczeniu, która po prostu nie może nam zaszkodzić – o ile oczywiście nie jesteśmy na nią uczuleni. Żywność ekologiczna ma też znacznie więcej wartości odżywczej od tej „zwykłej”, bo produkowana naturalnymi metodami zachowuje pełnię swoich witamin i minerałów.
Sami jednak musimy odpowiedzieć sobie na pytanie, czy jesteśmy w stanie aż tyle płacić za to modne ostatnio eko jedzenie. Nie da się bowiem ukryć, że jest ono dużo droższe od tego „normalnego”.
